قرار بر این است که من دانشمند بشوم و زیاد دور و بر هنر نیایم.
یک ظهر گرم پائیز
اینم یه طرح سه بعدی از دختر خالم پروانه
پدر می گوید:
پسر خاله و من
گفتم:"چند ماهه شه؟"
بابام می گفت:"تا حالا 90 ملیارد نفر روی کره زمین زندگی کردن" مامانم گفت:"این ماه همیشه تو آسمون سرگردون بوده از زمان همون آدم اول" یواش با خودم گفتم یعنی قبل از من 90 ملیارد نفر آدم اینو دیدن باز با خودم گفتم چقدر چشم چقدر آد
من به پارک رفته بوده ام و بازی کرده بوده ام
بیسیار بیسیار به من خوش می گذرد
من آنطوری آنطوری تاب بازی می کنم
چون که ما می خواهیم دانشمند بشویم
برای ما کتابهای زیادی خریداری می شود
لاکن کتاب حانه نداریم که گفته اند در دست اقدام است
برای دل خوشی دل پدر و مادرمان امروز دو کلمه آما و عمه را زمزمه نمودیم که باعث تفرج ذات آنان گردید
و کلی حال کردند
و برای بیان خشم خود نیز فریادهای دلخراشی سر داده ایم
سلام
حالت خوبه
من که خسته شدم از هفت ماهگی
چند روز دیگه می رم تو هشت ماه
حوصله م سر رفته
هر چی هم که بازی می کنم خسته نمی شم
ضربه با کله به توپ بادی
ضربه با پا به توپ پلاستیکی
کشتی با بالش
تاب تاب عباسی تو پارک عمه مهناز
و.....
دیروز منو بردن بازار. همه منو نگاه می کردن.ننه لیلا گفته مدام واسم اسفند دود کنن چشم نخورم.منم همه رو نگاه می کنم و می خندم. به نظر من چیزی خنده دار تر از آدم تو دنیا وجود نداره.آدمهای جدی و اخمو خیلی خنده دارن.امروزم رفتیم استخر و امامزاده . من برای همه دست تکون دادم اما یه دختره لپمو کشید. بابام بهش اخم کرد . دختره سرخ شد مامانش دعواش کرد.
هر روز منو می برن در در و من واسه نور لامپها ذست تکون می دم.
شعر
ای هفت ماهگی
ای لحظه گرفتنها
بعد از تو ما از پشت در ها به پشت بامها
و از جیشی به آب دهان رسیذیم
و رنگ تو را ساختیم ای هفت ماهگی
امروز
مثل هر روز
من می خواستم بخوابم
اما مرا بردند به دشت ودمن
من هم گریه کردم
آخه سردم بود
همه جا سبز بود
آسمان آبی
پدرم گفت :"باباجان ببین چقد قشنگه"
من اخم کردم
مادرم گفت:"اینجا زمین متری چنده؟"
گفتم نکنه می خوان بیان اینجا زندگی کنن
بدبختی
کجا بود؟؟
صوفی آباد
گفتند
خودمانیم جای قشنگی بود
اما کاش خوابم نمی آمد
و سرد نبود
و پشه نمی داشت
و مثل اطاقم بود
پدرم می گوید:"پسرم باید به سختی ها عادت کنی.همش بخور و بخواب نیست که"
اما من هر جا را که اطاقم نباشد دوست ندارم پس داد می کشم
ااااااااااااااااااا .سلام
من بزرگ شده ام و هر روز فرنی را با قاشق می خورم
و اگر به حای مامان و بابا کس دیگری کنارم باشد گریه میکنم
خانه ما حیاط ندارد ولی بابا و مامان با ماشین هر روز مرا دور می دهند
خونه مامان جون محترم. خونه ننه لیلا
همه مرا دوست دارند
مرا ماچ می کنند
من داد می کشم
بابا آنها را دعوا می کند
من می خندم
با بابا و مامان کلی بازی می کنیم
بازی هو هو
بازی اغون اغون
من شادم و فکر می کنم شادی چیز خوبی است
از خدای مهربان و بزرگ ممنونم
که موهبت زنده بودن و زندگی کردن را به من ارزانی داشته است
و جز من موحودات دیگری را حان داده است
و با دلم که کوچک است
از او می خواهم که به خاک تشنه شهرم باران بدهد و علف به بره ها و گندم به مورچه ها
من سلام می کنم
بابا آب داد
من انگار هستم
مامان صدای قلبم را شنید
تند تند
بابام از خودش عکس انداخت
اومد و رفت اطاقم رو رنگ زد
هنوز نمی دونن که من دخترم یا پسر خودمم نمی دونم اطاقم خوشگل شده هنوز نیومده چه خبر کردن چیدمان اطاق من تمام شد دیشب تخت و کمد من رسید.مامان و خاله فرشته و بقه کمک کردند آنها را خوب و قشنگ چیدند.اول تخت و کمد و دراور را و بعد خرسی و لاکی و تشت و شیشه و ..... اطاقم خیلی قشنگ شده است .من از این بالاها آن را می بینم و از خدای مهربان تشکر می کنم که پدر و مادر و خانواده ائی د لسوز و خوبی به من داده است. رنگ اصلی اطاق من نارنجی
اول کلمه بود
و کلمه اول "خدا" بود
من هنوز از بودن خودم اطمینان ندارم
یا بدتر اینکه من نمی دانم بودن با نبودن چه فرقی دارد.
برای هست شدن بر من یک اسم گذارده اند تا خیال خود را از آمدنم راحت کنند.
"هــومان"
دلشان به همین چیزها خوش است
آنها مرا که نمی دانم هستی چیست
مال خود میدانند
و دارند به جای من تصمیم می گیرند
می گویند دو ماه و چند روز از خلقتم می گذرد
شاید
من که اینها را می نویسم
هستم
در وجود چیز دیگری مثل مادر
و آنقدر خیالم راحت است
که می نویسم 5شنبه 7 خرداد 1386
یک جنین دو ماهه
