هومان نامه

امروز

مثل هر روز

من می خواستم بخوابم

اما مرا بردند به دشت ودمن

من هم گریه کردم

آخه سردم بود

همه جا سبز بود

آسمان آبی

پدرم گفت :"باباجان ببین چقد قشنگه"

من اخم کردم

مادرم گفت:"اینجا زمین متری چنده؟"

گفتم نکنه می خوان بیان اینجا زندگی کنن

بدبختی

کجا بود؟؟

صوفی آباد

گفتند

خودمانیم جای قشنگی بود

اما کاش خوابم نمی آمد

و سرد نبود

و پشه نمی داشت

و مثل اطاقم بود

پدرم می گوید:"پسرم باید به سختی ها عادت کنی.همش بخور و بخواب نیست که"

اما من هر جا را که اطاقم نباشد دوست ندارم پس داد می کشم

ااااااااااااااااااا .